arzu_41 Nickli Üyeden Alıntı

ben çoccukken çok yaramazdım hırçın bi çocuktum.kendi staj yaptığım dönemde en yaramaz öğrencim bnm yanımda melekti.bi gün dayımlara gittik.ben ozaman 7 yaşındaydım.evin önünde parkta sallanıyodum .2li salıncaklarıncalardan birinde ben diğerinde o mahallenin bakkalın 4.5 yaşındaki kızı var.kız yanımda ağlıyor.sallanmaya çalışıyor bnm gibi sallana mıyor.bu benim sinirimi bozdu başka salıncağada geçemiyorum uzaklaşmak için diğer salıncaklar dolu . en sonunda kıza dedimki seni sallim.öle bi ittimki kız salıncaktan ters döndü.oturma yeri şimdi ki gibi plastik korumalı deil demirden.oturma yeri kafasına vurdu kafası yarıldı.ben hemen oradan uzaklaştım. bide yolda giderken babasını gördüm .soğuk kanlılıkla amca kızın kafası kanıyo parkta dedim .adam parka ben dayımlara koştum.akşam olmuş eve dönüyoruz.annemle babamın olaydan haberi yok tabi. bakkal yolun üstünde adam gördü dışarı çıktı ama nasıl korkuyorum.adam elinde çikolata bana teşekkür etti haber verdiğim içim sanırım benim yaptığımı anlamamışlar.sen git ellin kızının kafasını yar babası gelisin çikolata versin

bitane daha var köydeyiz.benim bi arkadaşım var hiç anlaşamazdım
küçükken tabi aradan onu görmeyeli 14.5 yıl geçti.farlı şehirlerdeyiz. 4 er yaşındaydık köyde karşılaştık.yine aramızda çatışma.hatırlamıyorum neye kızdım.o dedemin atının üzerindeydi.galba ben binmek istemişim.ata cimcik attım.at onu kaçırsın diye ama bu sefer cezamı buldum al kolumu ısırdı.ağlamamla kaldım

çocukken gerçekten baya yaramazmışım düşündüğümde allahtan şimdi tam tersiyimhayatım ii yönde degişti.bazen çocuklar yaramazlık yaptığında kendi yaramazlıkları geliyor.ozaman çocuklara bağıramıyorum

süper ya