ilk göreve başladığım yıllarda vardı öyle bir öğrencim kendini yere atar paralar avazı çıktığı kadar bağırırdı. önceleri çok zor oldu ama daha sonra görmezden gelmeye başladım tabi diğer öğrencilerim de görmezden geldiler. alışmışlardı onun bu haline daha sonra o da alıştı bıraktı ağlamayı...

geçen yıl öyle bir öğrencim vardı çocuğu sabah anne sınıfa bırakıyor ben zor tutuyordum....pencerenin önünde durmadan ağlıyordu...annensinin su saatte geleceğini söylerdim dinlemezdi bile....yemekte mutlaka yanıma oturur ağlar diğer çocuklarla ilgilenemzdim ..ben tuvalete giderdim o kapıda beni bekelrdi..15 gün sabırla uğrastım ve kazanan ben oldum..onu eleştirmedim onu tehtit etmedim ona gereksiz süslü cümleler kurmadım sadece gerçeği söyledim gerçeği anlattım annesinin geleceğini kimsenin okulda kalmayacağını benimde eve gitmem gerektiğini...