düşünüyorumda bence insanoğlunun felsefesi böyle olmalı.
telaşsız açık seçik, konuşan.
Hayattaki dayanağın sevdiği insan olduğuna inanan.
Olduğu gibi görünen.
Sevdiğin zaman sever gibi yapmayan.
Aşka burun kıvırmayan;
aşkın çöl ortasında çimenli bir bahçe olduğunu bilen.
Yılların geçmesine rağmen öfkelenmeyen,
gençliğine yakışan şeyleri gülümseyerek geçmişine teslim eden
,ara sıra isyana yönelecek gibi olsa bile hatırlaycakki kainatı yargılamak imkansız.
Onun için kavgalarını sürdürürken bile kendisiyle barış içinde olacak
ve bu gerceği bilecekki bütün pisliğine ve kalleşliğine rağmen bu dünya insanoğlunun yaşamaya değer biriçik mekanıdır.
Yorum tamamen bana aitdir.Tüm haklarım saklıdır; yazdıklarımı Çalanın başının üsdünde karpuz kabuğu dursun emi