Türkiye’de öğretmen olmak zor. Hem de çok zor. Önce eğitim fakültesini bitiriyorsunuz. Sonra yıllarca KPSS’ye hazırlanıyorsunuz. Ardından da yine yıllarca atama bekliyorsunuz. Bu, bazen 5, 6 yılınızı alabiliyor. Ve bu arada, öylesine çöküyor ve her şeyden öylesine uzaklaşıyorsunuz ki, atamanız gerçekleşip göreve başladığınızda, bir enkazdan farkınız olmuyor. Ne öğretmenlik heyecanı kalıyor ne de sevgi. Hemen her şeye karşı hınç duyuyorsunuz. Devlete, sisteme, okula ve neredeyse çocuğa...
Oysa eğitim fakültesine girdiklerinde hemen hepsi öğretmen olmanın hayaliyle yanıp tutuşuyorlardı. Onları bu hale getiren devletin ta kendisi. Önce öğretmenlikten soğutuyor sonra da eğitimden.
Göreve başladıklarında artık her şey için çok geç kalınmış oluyor. Ne o boş yere kaybedilen yıllar geri geliyor ne de bozulan moraller.
Üstüne üstlük bir de kuş uçmaz, kervan geçmez en ücra köşelere tayinleri çıkınca, sorunlara yeni sorunlar ekleniyor. Hele bir de evliyseniz ve eş durumu tayini olmadığı için eşiniz ve çocuğunuz, yüzlerce hatta binlerce kilometre uzaktaysa, gelin de aklınızı derse verin, gelin de kendi sorunlarını çözemeyen ve enkaza dönüşmüş biri olarak, öğrencilerinizin sorunlarını çözün...
Öğretmenlik hayalleri, hem de devlet tarafından sanki kasıtlı bir şekilde yok ediliyor. “Sözleşmeli Kölelik Dönemi” dedikleri süreçte zaten pek çoğunun kafası karma karışık hale geliyor. Madem ihtiyaç var devlet neden atamamızı yapmıyor, neden taşeron şirketler gibi bizi üç kuruşa çalıştırıyor, neden aynı sınıfta, aynı öğrencilere, aynı dersi veren diğer öğretmenlerden bizi ayrı tutuyor diye soruyorlar, sorguluyorlar ama işin içinden çıkamıyorlar.
Öğretmenler dertli. Hem de çok dertli. Her gün yüzlerce mail geliyor. Ve hepsi de kırgın, öfkeli ve bir arayış içerisinde.
Ve umarız, yeni dönemde, yeni bakanla, yeni umutlar da yeşerir.
İşte dün bu satırları yazdığım sırada gelen birkaç mail:

“Çevre şartlarının yanında bir de evimizden ve eşimizden ayrı yaşamak, yaşam koşullarımızı daha da zorlaştırıyor. Fiziki zorluklara dayanabiliyoruz ama ruhsal olarak çökmüş durumdayız. Kadrolu özür mağduru birçok öğretmen arkadaşımız, şubat döneminde evlerine gitmeye hazırlanırken, MEB’in il emri uygulamasını kaldırması sebebiyle aynı sıkıntıları yaşamaya devam ettik. Ve dün yine aynı başvuru ekranıyla karşılaştık. Neticede başvuru dahi yapamıyoruz ve ailelerimiz parçalanmaya devam ediyor. Bu belirsizlik birçok öğretmen arkadaşımı mağdur etmekte ve verimli çalışmamızı engellemektedir.”

“2006’da Diyarbakır’ın bir dağ köyünde sözleşmeli olarak göreve başlamış bir sınıf öğretmeniyim. Sözleşmeli olarak başladığım için annem babam dahil pek çok kişiden tepki gördüğümü söylemeliyim. Sizin de bildiğiniz gibi sözleşmeli öğretmenlerin özlük hakları ortada. 1.5 yıl, Diyarbakır’da çalıştıktan sonra aynı benim gibi sözleşmeli sınıf öğretmeni olan eşimin yanına 2007 yılı şubat ayında eş durumundan tayin isteyecektim ki devletim o yıl sözleşmeli öğretmenlere eş durumu tayini açmadı. Mağdur oldum. Eşim Kahramanmaraş’ta, ben Diyarbakır’da ayrı yerlerde çalıştık 1 yıl. Sebebi ise benim sözleşmeli oluşumdu. Sabır ile ağustos eş durumu tayinini bekledik. Ağustos ayında eş durumundan eşimin yanına geldim. Bu arada ben de hırs yapıp KPSS’ye hazırlandım. Geleceği belli olmayan sözleşmeli öğretmenlikten kurtulmak için sınava hazırlandım. O yıl da kadrolu atamaya yetecek bir puan alıp Şubat 2009’da Gaziantep’e kadrolu atandım. Ama buna çok sevinemedim, çünkü yine eşimden ayrılmıştım. Yine beklemeye başladık ağustos eş durumu atamasını. Ama sonuç yine hüsran oldu. Eşim sözleşmeli öğretmenlere verilen kontenjan azlığından ötürü 2009 ağustos eş durumu tayininde yanıma gelemedi. Sizce eşler bu kadar ayrı yaşayabilir mi? Bu kadar ayrılık doğru mu? Ben her gittiğim okulda gözü yaşlı çocukları bırakmaktan, ayrılıklardan bıktım. Artık evimin olduğunu, evli olduğumu, bir eşim olduğunu bile unuttum. Sonuç; eşim istifanın eşiğinde. 2 yıldır evliyiz ama ayrıyız...”

Özetin özeti: Sayın Çubukçu, diğer konular bir yana parçalanmış öğretmen aileleri, sizden acil çözüm bekliyor.



Abbas Güçlü

MİLLİYET

eğitim sistemi..aslında içi boş bir kelime..sınavlar sistemi dersek daha iyi olur diye düşünüyorum.ilgin olmayan yapman becerebilmen için dayatılan alanlardan sınava girersin kazanmaya çalışırsın.eğer kazanamazsan...eee oda senin sorunundur.devletin umurunda değildir..

bu sistemle başa çıkmaya çalışıyoruz.tüm arkadaşlarıma kolaylıklar diliyorum.

sistem üzerimize kabus gibi çökmüş durumda zaten tubucum
yorumun için teşekkürler..

teşekkürler Gülşah

gerçektende güzel bir yazı ama anlayana tabi ki.keşke devletimizde bu gerçkeleri görse

çok güzel yazmış ,keşke herkez duyarlı olsa

Allahım sen bana sabır ver diyorum ve başlıyorum içimi dökmeye... öncelikle bu sene atanan bütün arkadaşlarımı tekrar tebrik ediyorum ve atanamayan arkadaşlarıma da sabır diliyorum ben de dahil olmak üzere..çalıştığım konuları pekiştirmek amacıyla dersaneye yazıldım yeni..

soru:önce kayıt yaptırmak için müdür, sonra dersine ilk girdiğim hocaların sorusu şu:"hangi bölüm mezunusun?"
yanıt:okulöncesi öğretmenliği.
soru:bu sene o kadar kişialdılar atanamadın mı?
yanıt:hayır çünkü hiç çalışmamıştım.

evt bir nebze çalışmış olsaydım kazanmış olacaktım bu durumun farkındayım ama kendimi de cezalandırmıyorum çünkü geçerli sebeplerin vardı.
başta bu duruma aldırış etmedim çünkü tanımadığım insanların benim hakkımdaki görüşleri çok da önemli değildi ve ben kendimin ve yaşadıklarımın farkındaydım bu olumsuz sonuca üzülmüyordum. ama bu durum daha sonra çok sinir bozucu olmaya başladı..

birincisi insanlara etiket yapıştırmak çok kolay, ikincisi kimse potansiyel aptal değil, üçüncüsü kurudğunuz bu sistem o kadar saçma bir sistem -2 kere 2 4 eder hocam, osmanlının ilk hükümdarı osman bey hocam fln fln.. bunları bilince potansiyel akıllı, zeki, çevik oluyoruz bunları bilmediğimizde de potansiyel aptal öle mi.. yaa kendime bile kızmaya başladım çünkü böle düşünen insanlardan bu saçma sistemin derslerini alıyorum ve bu duruma gözyumuyorum üstelik bu insanlar bölümümüzle alakalı şöle düşünüyorlar(hea bunlar öğretmen, haa bunlar üniversite sıraları yalamış insanlar, haa bunlar insan olcak insanlar(?)

diyorlar ki: okulöncesini 3 yaşta da zorunlu hala getirirler, biz çalışıyoruz ya çocuklara bakmak için zorunlu yapıolar, onlara bizim yerimize anne-baba olcaklarını sanıyorlar(hey allahım yaa sabır yaa sabır) bunları duyunca çileden çıktım ben yaa..

biz çocuklara sizin 2 kere 2 dördünüzü ufacık yaşta somut materyallerle öğretiyoruz, montessori eğitimi vererek evde çocuklarınızı yapma, elleme, kırarsın, dökersin dediğiniz eşyalarla birebir iletişime geçmesine izin veriyoruz, biz çocuklarınızı hayata hazırlıyoruz, biz yaparak yaşayarak öğretiyoruz, biz insan yetiştiyoruz insan...

hea bana gelince o kadar kişi alındı atanamadın mı diye küçümsediğiniz ben çocuklarınızı geliştirebilmek için önce kendimi geliştirdim. ben çocuklarınızın yaptığı resimleri yorumlayabilmek için aylarca eğitim aldım, ben çocuğunuz okuduğu hikaye kitaplarını kusursuz yazabilmek ve resimlendirebilmek için aylarca grafik eğitimi,illüstrasyon öğrendim..yayınevlerinin argesinde çalıştım..çocuklarınızın müzik dünyasını geliştirebilmek için orff aletleriyle çalışmayı öğrendim, ben çocuğunuzun oyunlarıyla oynayabilmek için dramayı öğrendim hayatınız boyunca belki de yanından bile geçemeyeceğiniz profesörlerle çalıştım..hepsi çocuklarımız için.. yaa çocuklarımız deyince bile içim titrio bu insanlar nasıl bu kadar cahil olabilirler yaa..

bu sistemi de bu ve buna benzer insanları da KINIYORUM!!!