ölsem ayıptır, sussam tehlikeli.
çok sevmeli öyleyse, çok söylemeli.

ne kadar çok insanı seversek, asıl sevdiğimiz bir tek kişiyi de o kadar çok ve kuvvetli severiz. aşk dağıldıkça azalan bir şey değildir.

" Sen bu unutulmuş nefretleri arayıp bulmak için kimbilir kaç kez kaybolmuştun bu şehirde.

Şimdi sen en çok bu şehre benziyorsun sevgili. Bir yanın gökyüzünde çılgınca şarkı söylüyor, bir yanın dünyanın en dokunulmaz fahişesi. Ama her nefes aldığında içine cam kırıkları batıyor. Her nefes aldığında içindeki karanlık biraz daha büyüyor. Biraz daha ulaşılmaz, biraz daha uzak oluyorsun. Çünkü insanlara yaklaştıkça hep daha uzaklara itildin sen. Sarılmak istedikçe onlara, biraz daha boşluğa savruldun.

Ama unutma, sen de benim gibi hiç büyümeyen bir çocuksun. Tapıyorsun yaşamaya, tapıyorsun nefes almaya. Onca acı çekmene rağmen AŞKA AŞIKSIN sen de bu şehir gibi… BENİM GİBİ…"

Telefon elimde, harfler üzerinde, duygular kalpte, düşünceler yazıda, ay gökyüzünde, yıldızlar daha ötede, tanrı yukarda, kullar aşağıda ama en zoru sen orada ben burada...

etrafında kaç insan varmış boş ver!..
yüreğinde kaç insan kaldı, sen ondan bahset...

Kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum.

Bir İnsana Ne Zaman Sevgini HissettirirseN Onu O Zaman KaybedersiNn ..

Sana o kadar kırgınım ki, seni bin parçaya bölsem yetmez. Ama kaybolacak bir parçanada gönlüm elvermez ...