maalesef öyle. benim elimden zaten pek bir şey gelmiyor. aslında velayet babada. ama anneanne hergün benden başkası almasın diye tembihliyor. zaten babanın sadece fotoğrafını gördüm. gelse tanımadığım için vermem ama inşallah iş resmi prosedürlere kalmaz ve aralarında anlaşırlar. anneannenin fazla korumacı olduğunu düşünüyorum. ama haksız göremiyorum. evlat acısı görmüş bir insan. tüm sevgisini torununa yöneltmiş. Hazelsu da aynı şekilde. tüm sevgisini anneanneye yöneltmiş ve kaybetmekten çok korkuyor. babaanne geldiğinde titriyor resmen. baba ilgilenebilecek mi meçhul ama zaten annesini kaybetmiş bir çocuğun babasından da uzaklaşması doğru gelmiyor bana.. karmakarışık bir durum yani...

biraz önce yaşadığımız olay, daha önce yazılanların devamı niteliğinde olduğundan ben de devam ediyorum...
Hazelsu: (yine yemeğini yiyemiyor ve öğretmenin yanına gelerek konuşmaya başlıyor) öğretmenim niye her yemekte problem yaşadığımı buldum!
Öğretmen:neymiş problem?
H:yemek yemeye başlıyorum ya, biraz sonra içime bir sıkıntı geliyor. sıkılıyorum ve yemek yemek istemiyorum.
Ö: acaba bu sıkıntı neyle ilgili, nasıl bir sıkıntı, anlatabilir misin?
H: kendi hayallerimle ilgili galiba..
Ö: nasıl hayaller?
H: yani kendimle ilgili hayaller geliyor aklıma.. sanki bir şeyler görüyorum gibi..
Ö: (korkarak ama çaktırmayarak) neler görüyorsun? anlatsana..
H:işte birilerine bakıyorum, hayal kuruyorum, sonra daaaaaa.....dalıyorum işte..
Ö: bu yüzden de yemek yemiyorsun, öyle mi?
H: evet.
Ö: peki ne yapmalıyız?
H:bilmiyorum ama bu gün de yemeğimi bitirmesem olur mu? hani dalıyorum ya! sıkılıyorum ya! onun için.
Ö: peki Hazelsu, yeteri kadar yediğini düşünüyorsan, yemeğini kaldırabilirsin.
H:yani bence yeter öğretmenim. (tabağını gösteriyor) sence de yeter mi?
Ö: yeter. kaldırabilirsin..
ve mutlu soooon...

Hazelsu: öğretmenim sadece ayranımı içsem olur mu? yine o sıkıntı geldi de içime..
Öğretmen:

senin cevap çok güzel yalnız