Can Dündar'ın yazısından alıntıdır....


Öyle heybetli ve güzelmiş ki, bakmaya doyamazmış kendine... Gün boyu ayna karşısına geçip kara gözlerini, incecik burnunu, dar kalçalarını, kıvırcık saçlarını seyredermiş hayran hayran... Bir gün ır*mak kenarında gezinirken, sudaki yansımasına ilişmiş gözü... uzanıp, iyice bak*mak istemiş. Tam gördüğünde kendini, dengesini kaybedip düşüvermiş ırmağa, kapılıp gitmiş suya...

Yeryüzünün en güzel insanının öldüğü*nü duyan Tanrı, unutulmaması için O'nu her bahar açan güzel kokulu bir çiçeğe dönüştürmüş.

Narcissus, nergis olmuş.

felsefede adı geçiyordu sanırım...
teşekkürler tekrar hatırlmama sebep olduğu için...