Demek ki göçtü usta, aldı yürek sızısı...
3 Haziran 63'ü NAZIM USTANIN fani ölüm yıl dönümü. Türkçe'yi ve anlamını en iyi kullanan şairlerimizden Nazım Hikmet RAN. ölümsüzlüğünün 46. yılında saygıyla anıyoruz.


kökü burda
yüreğimde
yaprakları uzaklarda bir çınar
ıslık çala çala göçtü bir çınar
göçtü memet diye diye
şafak vakti bir çınar
silkeledi kuşlarını
güneşlerini:
«oğlum sana sesleniyorum işitiyor musun, memet,
memet!»


«uyarına gelirse
tepemde bir de çınar»
demişti on yıl önce
demek ki on yıl sonra
demek ki sabah sabah
demek ki «manda gönü»
demek ki «şile bezi»
demek ki «yeşil biber»
bir de memet'in yüzü
bir de güzel istanbul
bir de «saman sarısı»
bir de özlem kırmızısı
demek ki göçtü usta
kaldı yürek sızısı

H.H.Korkmazgil

Çok teşekkürler paylaşımınız için Musa Hocam.."Nazım Hikmet in dili ve sizin dediğiniz gibi Türkçe yi iyi kullanması onun anlatımını daha da güçlü kılmış bence..

Saygıyla anıyoruz..Teşekkürler Musa hocam...

teşekkürler hocam

Musa Hocam teşekkürler...

Teşekkürler.

Nazım Hikmet memleket
Memleket Nazım Hikmet
Kafiye diye yazmadık
Hasret sana memleket


TEŞEKKÜRLER

Gelsene dedi bana
Kalsana dedi bana
Gülsene dedi bana
Ölsene dedi bana
Geldim
Kaldım
Güldüm
Öldüm
Nazım HİKMET
(Ölmeden önceki son şiiri)




en sevdiğim şiiridir.
çok büyük şair olduğunu düşünüyorum her şiirini okuduğumda iyiki böle bir değerin bulunduğu ülkede doğmuşum diyorum...

Seni düşünmek güzel şey
Ümitli şey
Dünyanın en güzel sesinden
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey.
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil,
Şarkı söylemek istiyorum...
Nazım HİKMET

Durup dururken içimde bir şeyler kopup tıkıyor boğazımı
Durup dururken sıçrayıp kalkıyorum yarıda bırakıp yazımı
Durup dururken rüya görüyorum bir otelde, holde, ayakta,
Durup dururken çarpıyor alnıma kaldırımdaki ağaç
Durup dururken bir kurt oluyor aya karşı bahtsız, öfkeli, aç.
Durup dururken yıldızlar inip sallanıyor bir bahçede, salıncakta
Durup dururken mezardaki halim geçiyor aklımdan
Durup dururken kafamda güneşli bir duman
Durup dururken hiç bitmeyecekmiş gibi bağlanıyorum başladığım güne,
Ve her seferinde sen çıkıyorsun suyun yüzüne...
Nazım HİKMET