güvendiğim dağlara karlar yağdığı oldu elbet...ama o karlar erimeye mahkumdu ve karı eridiğinde dağıma koca bir utanç kaldı...ben mi ?ben devam ettim insanlara güvenmeye ve sevmeye...güvenmeden sevmeden nefret tohumlarıyla yaşayamzdım çünkü..bir farkla ama daha çok büyüyerek ve daha dikkatli olarak.her darbe yediğimde küllerimden yeni doğdum.yıkılmamaya ve güzel yüreğimi karartmamaya kendime söz vererek.ben her daim kendime yakışanı yapmaya çalıştım.