DESEM Kİ

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.


Cahit Sıtkı TARANCI

~ordinaryüs~ Nickli Üyeden Alıntı

DESEM Kİ

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.


Cahit Sıtkı TARANCI

bu şiiri ilk okuduğumdan beri aklıma gelen hatıramı anlatayım ben de...
Türkçe öğretmenimiz ağır bir şiir verdi ve açıklama + aruz ölçüsünü istedi. sınıf olarak toplu bir "offffff" çekmiş olacağız ki, noldu diye sordu. biz de şiirin hiç anlamlı olmadığını söyledik. (halbu ki aruz vezniyle yazılan şiirleri ve osmanlıca kelimeleri çevirip anlamını açıklamayı da severdim ama sınıfa uymuşum demek ki) öğretmenimiz, bir kitap çıkarıp, "Desem ki" şiirini okudu...hem de ne okumak.. tabir yerindeyse ki çok yerinde ağzımız bir karış açık, gözümüzü kırpmadan ve çıt çıkarmadan dinledik... şiir bittikten sonra bir kaç saniye kalakaldık. sonra bir alkış kıyamet ki sorma gitsin.. "işte bu" dedik. "biz böyle şiirler istiyoruz." öğretmenimiz tabi ki diğer şiiri verdi ödev olarak ama ona karşı zaten var olan saygı ve sevgimize büyük bir hayranlık da eklendi. ne zaman bu şiiri okusam, çok sevdiğim Türkçe Öğretmenim gelir aklıma.. yaşıyorsa Allah uzun ömürler versin. Vefat ettiyse mekanı cennet olsun inşaallah..

beni eskilere götürdün ordinaryüs...teşekkürler....