Çok güzel bir şiir.Beni çocukluğuma götürdü.Babamın ben çocukken yaptığını düşündüğüm hatalarını,ben büyüyünce yapmamaya söz vermiştim kendime.Kendime zarar verebileceğim davranışlarda yediğim tokatlarda dahi şuçluydu ailem.Şimdi küçüklükten kalma bu yeminin bireysel gelişimimdeki katkılarını görüyorum.Bir yandanda aslında hata diye tabir ettiklerimin hata değilde sosyal yaşamın ailemiz üzerindeki olumsuz etkileri olduğunu anlıyorum.Geçmişle günümüzü kıyaslıyorum.Bir baba olarak,babamı daha iyi anlıyorum.

Çocuğunun uğruna ölebilecek kadar çok seven,bir o kadar da bize daha iyi bir hayat sunabilmek için çalışıp bizden uzak kalan.

Sanırım biraz duygulandım çenem açıldı

Güzel paylaşımınız için teşekkürler.