9 yaşındaki otistik bir kız çocuğu olan G ile birlikte çivilerle çalışacakken G sandalyesini masadan çok uzak tutarak oturuyordu. ben de hadi sandalyeni masaya yaklaştır demek yerine yönergeyi şarkı şeklinde şu şekilde verdim "ne yapsam acaba ne yapsam ben çivilerle ne yapsam? önce sandalyemi yaklaştırsam masaya yakın otursam" ben bu şarkıyı söylerken G sandalyesini masaya yaklaştırmış bile ama akıllı ben şarkının akıcılığına kendimi kaptırıp şarkıyı tekrar söyleyince G ellerini havada sallayıp "yaklaştırdım ya görmüyor musun ya" diyince kendime geldim ve bu sefer benim gülüşüm nedeni ile çalışmaya başlamamız biraz uzadı

zekice

ayy süpermiş ayşe öğretmenim