Çocuklarım için ne kadar çabalarsam çabalayım yine de hep bir eksik varmış gibi hissediyorum... Elimden geleni yapmaya çalışıyorum ama nedense yeterli değilmiş gibi geliyor... Velilerim takdir ediyorlar,her fırsatta memnuniyetlerini dile getiriyorlar ama ben kendimi bu takdire değer bulmuyorum. Hep içimde 'başka ne yapmalıyım,ne yapabilirim' sıkıntısı var...

Benim gibi hisseden arkadaşlar var mı?

(_fiona_) Nickli Üyeden Alıntı

Çocuklarım için ne kadar çabalarsam çabalayım yine de hep bir eksik varmış gibi hissediyorum... Elimden geleni yapmaya çalışıyorum ama nedense yeterli değilmiş gibi geliyor... Velilerim takdir ediyorlar,her fırsatta memnuniyetlerini dile getiriyorlar ama ben kendimi bu takdire değer bulmuyorum. Hep içimde 'başka ne yapmalıyım,ne yapabilirim' sıkıntısı var...

Benim gibi hisseden arkadaşlar var mı?

bende sizin gibiyim velilerim olsun öğretmen arkadaşlarım yöneticilerim benden duydukları memnuniyeti dile getirirler sürekli bendede var olan düşünce aslında bilgiye açık olduğumuzu bilgiye olan açlığımızı kendimizi geliştirme isteğini anlatıyor bana göre ve hangi meslek olursa olsun bunun olması bence çok güzel hiç kendinizde sorun aramanıza gerek yok Kesşke herkes bizim gibi olsada mesleği için güzel şeyler yapsa

mutlu oldum şimdi... yanlış taraftan bakıyor muşum sanırım teşekkür ederim

Maalesef bende öyleyim.Maalesef diyorum çünkü yaptıklarımın farkında olmak istiyorum.

Ne kadar güzel ifade etmişsiniz inanın ki aynı duyguları hissediyorum.Her yıl bittiğinde öteki yıl neyi daha farklı yapmalıyım ki kendimi tekrarlamamalıyım diye düşünüyorum.Böyle hissetmek insanı zorlasada işinin hakkını vermek için çaba harcamayı gerektiriyo.Doğrusuda bu zaten .

bende size katılıyorum ama bazen çok yıprandığımın farkına varıyorum maglum ücretli olmamaıza rağman iyisinde iyisi olsun istiyrz

eğer elinden geleni yapıyosan gece de rahat uyuyosan moralini bozma .tabi gelişime açık ol ama bu kadar kafana takma var olan performansını düşürme,zamanla herşey daha iyi olacak

ARKADAŞIM SENİN BENİM VE BİR ÇOK ÖĞRETMEN ARKADAŞIMIZIN BENCE MÜKEMMELİYETÇİ OLMAK




Mükemmeliyetçilik, bir işte mükemmellik için aşırı ve haddinden fazla çaba gösterme.



Macmillan Sözlüğü’nde mükemmeliyetçilik, 1) “Mükemmelin mümkün olduğuna inanma ve ona ulaşma çabası” ve 2) “Kişinin kendisi ve başkaları için yüksek standartlar belirleme eylemi” olarak tanımlanmıştır.



Olumsuz mükemmeliyetçilik

Pacht’a göre, olmayan bir mükemmelliğin çabası insanda karmaşa ve çeşitli psikolojik problemler yaratmaktadır. Adderholdt-Elliot’a göre mükemmeliyetçilik öğrenilmiş bir motivasyondur. Bu motivasyon kişinin kendini başarıya göre değerlendirmesinden kaynaklanmaktadır. Mükemmeliyetçiler, hata yapmaktan korkarlar, çünkü hata yapmak kabul edilemez bir şeydir. Adderholdt-Elliot, insanların mükemmellik için çabaladıklarını, çünkü başarı odaklı olduklarını belirtmektedir.



Missildine (1963), doyumsuzluk ve düşük benlik saygısını, mükemmeliyetçiliği oluşturan temel öğeler olarak göstermektedir. Hollander (1965) mükemmeliyetçiliği hatasız davranış ve başarı yoluyla ailenin kabulünü sağlama girişimi olarak tanımlamaktadır. Burns (1980)’a göre mükemmeliyetçilik verimliliği düşürmekte hem de sağlığa zarar vermektedir. Ayrıca mükemmeliyetçilik öz-kontrolü zayıflatır, kişiler arası ilişkiyi bozar ve benlik saygısını düşürür.



Bazı araştırmacılar mükemmeliyetçiliği çok boyutlu olarak ele almışlar, fakat mükemmeliyetçiliğe olumsuz bakış açısını devam ettirmişlerdir. Hewitt ve flett geliştirdikleri ölçekte mükemmeliyetçiliği patolojik bir olgu olarak ele almış ve mükemmeliyetçiliği, “kendine yönelik” ve “sosyal kaynaklı” olmak üzere üç boyutta tanımlamışlardır. Kendisine yönelik mükemmeliyetçilik, kişinin kendisi için gerçekçi olmayan ve ulaşılması imkansız boyutta standartlar belirleme eğimidir. Bu standartlar kişinin kendisine yöneliktir ve buna kişisel eleştiri ve kendi hatalarını kabul etmeme eşlik eder. Başkalarına yönelik mükemmeliyetçilik ise bireyin başkaları için belirlediği gerçekçi olmayan standartlara uymasını beklemesidir. Sosyal etkili mükemmeliyetçilik ise bireyin, insanların kendisinden imkansız şeyler beklendiği şeklinde bir inanca sahip olma eğilimidir. Dahası başkaları tarafından onaylanmak için bu standartlara ulaşmak zorunda olduklarını düşünürler.



Olumsuz Mükemmeliyetçiliğe Karşı Olumlu Mükemmeliyetçilik

Adler mükemmeliyet çabasını doğuştan gelen ve yaşamın bir parçası olan bir duygu olarak tanımlamıştır. Silverman’a göre insan yaşamını belirleyen şey, yüksek seviyedeki beklentileridir. Mükemmeliyetçilik sadece yüksek başarı potansiyeli olan kişilerde görülmektedir. Çünkü yetenekli kişiler kronolojik yaşlarına göre değil, zeka yaşlarına göre amaç belirlemektedirler.

Günümüzde birçok araştırmacı ise mükemmeliyetçiliğin ne sadece olumlu, ne de sadece olumsuz bir özellik olduğunu ve mükemmeliyetçiliğin olumlu ve olumsuz iki yönünün de olduğunu ifade etmektedirler. Örneğin Hamachek, mükemmeliyetçiliği açıkladığı yaklaşımında, normal ve nevrotik mükemmeliyetçilik olmak üzere iki boyuttan söz etmektedir. Normal mükemmeliyetçiler, yüksek kişisel standartlara sahiptir ve mevcut durumun gereklerine göre esnek bir tavır uygulayabilirler. Belirledikleri yüksek standartlara tam ulaşamasalar da bundan doyum sağlayabilirler. Nevrotik mükemmeliyetçiler ise yüksek kaygı ve başarısızlık korkusuna sahiptirler. Onlar çabalarından zevk almazlar çünkü hiçbir şeyin yeterince iyi olmadığını düşünürler. Hamachek’e göre normal mükemmeliyetçiler büyük başarılar elde ederler ve motivasyonları yüksektir. Bu yaklaşıma göre başarı ve başarı motivasyonu mükemmeliyetçiliğin olumlu boyutuyla ilgilidir.

Roedell’e göre de mükemmeliyetçiliğin olumlu ve olumsuz kullanılabilecek bir enerjidir. Olumlu mükemmeliyetçilik enerjinin başarıya yönlendirilmesini sağlar. Eğer uygun kullanılırsa, kişisel ve mesleki gelişimi, akademik başarıyı ve ruhsal gelişmeyi sağlar. Eğer bireyde kendinden kuşku ve güven eksikliği oluşursa, mutlu olmak sadece dışsal nedenlere bağlanmışsa, bu olumsuz mükemmeliyetçiliktir ve acı verici olur.

Slaney, Rice, Mobley, Trippi ve Ashby, mükemmeliyetçiliği uyumlu (adaptive) ve uyumsuz (maladaptive) olarak iki boyutta belirtmişlerdir. Geliştirdikleri ölçekte düzen ve standartlar olmak üzere iki faktörü uyumlu mükemmeliyetçilik boyutu, çelişki faktörünü ise uyumsuz mükemmeliyetçilik boyutu olarak ele almışlardır. Düzen faktörü, bireyin düzen ihtiyacını ve organizasyon düzeyini, standartlar faktörü, bireyin kendisiyle ilgili belirlediği standart ve beklenti düzeylerini ifade etmektedir. Uyumsuz boyutu oluşturan çelişki faktörü ise bireyin performansıyla beklentileri arasındaki uyumsuzluk ve bu uyumsuzluk durumunun oluşturduğu rahatsızlık düzeyini ifade etmektedir.

Benzer şekilde Antony ve Swinson (2000), Ellis’in yaklaşımından etkilenerek, mükemmeliyetçilerin özelliklerini belirtmişlerdir. Bunlar;

1. Ya hep ya hiç düşüncesi: Mükemmeliyetçiler olayların karmaşık olabileceğini ve doğru ile yanlış arasında pek çok derece olabileceğini düşünmeden, olayları sadece doğru veya yanlış görme eğilimindedir.

2. Süzgeçten geçirme: Mükemmeliyetçiler, seçici bir şekilde davranarak olumsuz detayları abartma eğilimindedir. Bu olumlu bilgilerin gözden kaçmasına neden olmaktadır.

3. Zihin Okuma: Mükemmeliyetçiler, insanların zihinlerini okuduklarını düşünürler ve genellikle insanların kendisi hakkında olumsuz düşündüklerini sanmaktadırlar.

4. Tünel bakışı: Mükemmeliyetçiler, detaylara fazlaca dikkat ederler ve bu yüzden genel durumu görememektedirler.

5. Kişisel hassasiyet: Mükemmeliyetçiler, genellikle başkalarının fikirlerine aşırı önem verirler, beğenilmek isterler.

6. Felaket olacağını düşünme: Mükemmeliyetçiler, olumsuz olayları baş edemeyecekleri felaketler olarak nitelendirerek, kaçma davranışında bulunurlar.

7. Aşırı katı standartlar ve esnek olamama: mükemmeliyetçiler, daha azına razı olmayı yenilmek olarak değerlendirerek, beklentileri esnetme konusunda güçlük yaşarlar.

8. Aşırı sorumlu hissetme ve kontrol ihtiyacı: Mükemmeliyetçiler, çevrelerinde olan insanların hata yapmalarından ve zarar görmelerinden kendini sorumlu görerek, onların davranış ve düşüncelerini kontrol etmenin gerekli olduğuna inanmaktadırlar.

9. Zorunluluklar: Mükemmeliyetçiler, işlerin nasıl olması gerektiği konusunda kurallar koyarlar, bu kuralları bozduklarında suçluluk ve yetersizlik hissederler.

10. Başkalarına güvenme güçlüğü: Mükemmeliyetçiler, bir işi yaparken başkalarına görev verme veya iş paylaşımı konusunda güçlük çekerler.

11. Uygunsuz sosyal karşılaştırma: Mükemmeliyetçiler, kendilerini sürekli diğer insanlarla karşılaştırmakta ve bu karşılaştırmalar sonucu daha fazla olumsuz duygu hissetmektedirler.



Aşırıya kaçmak: Mükemmeliyetçilikte kaygı ya da kişinin performans standartlarına ulaşamama ihtimaline karşı duyduğu rahatsızlık görüldüğünden mükemmeliyetçi insanlar genellikle davranışlarında aşırıya kaçarlar. Aşırıya kaçmak bir davranışı hata olmayacağından emin olana kadar tekrarlamaktır.



Aşırı kontrol etme ve teminat arayışı: Mükemmeliyetçiler işleri düzgün yaptıklarından emin olmak isterler. Bu nedenle doğru yapıp yapmadıklarını sıklıkla kontrol ederler ve beklenilen standarda ulaşıp ulaşmadıkları hakkında sürekli teminat ararlar.



Aşırı düzenleme ve liste yapma: Mükemmeliyetçiler yapılacaklar listesi ya da eşyalar belli bir düzene göre dizme gibi detaylarla çok meşgul olurlar. Belli bir seviyede düzenleme yapmak faydalı olmasına rağmen aşırı düzenleme işimizi bitirmenize engel olabilir.



Karar verme güçlüğü: Mükemmeliyetçiler genellikle karar vermede güçlük yaşarlar çeşitli alternatiflerle karşılaşan mükemmeliyetçi bireyler genellikle telafisi mümkün olmayan hatalar yapmaktan korkarlar ve karar vermekte zorlanırlar.



Erteleme: Mükemmeliyetçiler bir işe başlamayarak işi mükemmelin altında yapma olasılığından kurtulmuş olacaktır.



Yetki verememe: Mükemmeliyetçi birey karşısındakinin işi mükemmel yapacağına güvenemediğinden işbirliği yapamaz, başkasına yetki veremez, bütün işi tek başına yapmaya çalışır.



Çok çabuk pes etmek: Mükemmeliyetçi bireyler belli bir amaca ya da hedefe ulaşamayacakları endişesiyle denemekten vazgeçerler.

bende aynı endişeleri yaşıyorum 5 yıl boyunca bu sene neleri çocuklara kazandırdım nelerelerde yetersiz kaldım nerelerde konuları abarttım diye her yılın bir karnesini çıkartıyorum ve her sene sonunda okadar takdire rağmen yine eksik yanlarımın olduğunu düşünüyorum ama bu bilgiye aç olduğumuzdan kendimizi geliştirmek istıyor olmamızdan kaynaklanıyor die düşünüyorum

evet bende senin dedigin ogretmenlerdenim BENDE KENDIMI YETERSIZ SAYIYORUM