Halit Fahri Ozansoy

Galatasaray Lisesinden ayrılarak öğretmen oldu. Çeşitli okullarda edebiyat öğretmenliği yaptı.

İlk şiirlerinde Tevfik Fikret ve Cenap Şahabeddin’in izleri görülür. Milli edebiyat döneminde hece ölçüsüne yönelerek “Beş Hececiler” grubuna girer.

Şiirlerinde bireysel duygular egemendir. Melankoli ve karamsarlık, aşk ve ölüm başlıca işlediği temalardır. Piyes ve romanları da vardır.

Eserleri: Şiir Rüya (1912), Cenk Duyguları (1917), Efsaneler (1919), Bulutlara Yakın (1921), Gülistanlar-Harabeler (1922), Paravan (1929), Balkonda Saatler (1931), Sulara Dalan Gözler (1936), Hep Onun İçin (1962), Sonsuz Gecelerin Ötesinde (1964).

Tiyatro: Baykuş (1917 Aruz vezni ile),ilk Şair (1923 Aruz vezni ile).

Sönen Kandiller (19,26 Hece vezni),On Yılın Destanı (1933 hece), Hayalet (1936 hece). Bir Dolaptır Dönüyor (1958 hece), iki yanda (1970).

Roman: Sulara Giden Köprü (1939), Aşıklar Yolunun Yolcuları (1939).

Hatıra: Edebiyatçılar Geçiyor (1939), Eski İstanbul Ramazanları (1968).

Bugünkü Sadabad Şiiri

Daha dün neşe verirken yadı.

Gömelim ağlayarak kalbimize

Şimdi hicran dolu Sadabad’ı.

Onu son matem unutturdu bize.

Ne o gözler ki siyah bir inci,

Ne peri yüzleri tül yaşmakta.

Ne de üç çifte kayıklar Haliç’i

Geçerek sessiz uzaklaşmakta.

Ne gazeller, ne de saz sesleri var.

Kim bilir hangi derinliklerde İnce,

Kıvrak asabî kahkahalar?

Laleler, nerde? Çırağlar nerde?