-
yANlıZLık!
En son ne zaman kalabalıktı ruhum? En son neredeydim güldüğüm pozla çekilirken? Kaç gün saydım gözlerimdeki son ışığın da gücünü yitirip sönmesinden bu yana? Hepsi muamma...
O kadar uzun zaman oldu ki bahar gelmeyeli dizelerime. O kadar uzun zaman oldu ki hasret cümlelerim çiçeklere, güneşe. Odamın perdelerini ardına kadar açtığım halde, o kadar uzun zaman oldu ki gün doğmuyor evime.
Çok zaman geçti üzerinden sevinçlerin. Çok zaman oldu kalbim çarpa çarpa sevinmeyeli. Ne mutluluklar vardı oysa kanatlarımı takıp da uçtuğum. Sahi, nerede benim kanatlarım?
Şarkılar hep birisine yazıldı dünya döneli. Birileri hep şarkı yazdı. Söyledi, seslendi... Şarkılar hiç anmadı adımı. Çok vefasızdı şarkılar da dostlar da. Ben yazdım oysa, hiç anmadılar adımı.
Dudaklar, diller herkese aşinaydı eskiden beri. Herkes birbiriyle tanış. Yalnızlık yalından türemiş bir isimdi sadece diğerlerine. Uğramazdı onların evine. Yalnızlık misafirdi bende. Arsız bir misafir evimde...
Çok zaman oldu yalnızlık kapımı çaldığından bu yana. Ben açtım kapımı, girdi içeri oturdu bir köşeye. Herkes gidince bir o kaldı evimde.
Yalnızlık bir veba gibi saldı kendini tüm zerrelerime.
Bir salgına döndü içimde.
-
Çok vefasızdı şarkılar da dostlar da. Ben yazdım oysa, hiç anmadılar adımı.
çok güzel bir yazı paylaşım için teşekkürler
-
-
Çok güzelmiş Canım. Teşekkürler.Ben açtım kapımı, girdi içeri oturdu bir köşeye. Herkes gidince bir o kaldı evimde..
:))
