ÇİKOLATALARLA U DÖNÜŞÜ

Cem ile Ayşen, bir arkadaş toplantısında tanıştılar.

Cem 30 yaşında özel sektörde profesyonel olarak çalışan bir gençti.
Ayşen ise 28 yaşında yine profesyonel olarak çalışan bir genç hanımdı.

Bu yaşlarda insan “terminator” gibi oluyor.
1980’lerin en ünlü filmlerinden biri, James Cameron’un yönettiği, Arnold Schwarseneger’in oynadığı Terminator” filmi idi. Filmde gelecekten gelen bir robot olan “Terminator”
Sarah O’connor’ın yok etmek ister.
Ekranda sık sık Terminator isimli robotun kafasının içinden çevre görünür.

Terminator, çevresindeki herkesi teker teker kontrol eder ve bu benim hedefim olabilir mi diye değerlendirir.
İşte 30’lu yaşlarında evlenmeyi düşünen insanların durumu da böyledir.
Her gördüğüne “bu benim hedefim olabilir mi?” diye bakar ve “bu benim hedefim olabilir” diye karar verdiğine doğru gider ve “hedefe kilitlenir.”

Cem ile Ayşen de Terminator modunda dolaşırken birbirlerine baktılar ve hedefe karşılıklı olarak kilitlendiler.

İlk hamleyi Cem yaptı. Cem, Ayşen’i iş yerinden arayarak kahve içmeye davet etti.
Ayşen ise kadınlara özgü vazgeçilmez Nazlanma Politikası’na uygun olarak “Kusura bakmayın, bu hafta çok meşgulüm. İsterseniz haftaya bir arayın.” dedi.
Aslında Ayşen’in hiçbir işi yoktu ve Cem ile de buluşmaya can atmaktaydı;
ama Nazlanma Politikası çerçevesinde kendini değerli kılmak için daveti hemen kabul etmedi.
Ertesi hafta Cem tekrar aradı ve Ayşen bu sefer teklifi kabul etti. İkisi de güzelce hazırlandılar ve bir kafeteryada kahve içip sohbet ettiler.

Yeni tanışan çiftler, ilk buluşma keyifli geçerse yeniden buluşmak isterler.
Cem de ertesi hafta tekrar Ayşen’i aradı ve yine birlikte kahve içmeyi teklif etti. Ayşen’se yine “bu hafta çok meşgulüm” bahanesi ile bir sonraki hafta aramasını önerdi. Neyse bir sonraki hafta buluştular ve hoşça vakit geçirdiler.

Cem bir sonraki hafta bir daha kahve içmeye davet etti. Bu sefer Ayşen, “Kuzum, siz tek başınıza kahve içemiyor musunuz?” diye Cem ile biraz alay etti ve bir sonraki hafta aramasını söyledi yine. Cem, ısrarcı bir şekilde sonraki hafta yine aradı ve kahve içmeyi başardı.

Cem izleyen haftalarda “daha fazlasını iste” ilkesiyle hareket etmeye devam etti. Böylece kahve içmeyi, sinema, tiyatro, dışarıda yemek, piknik ve evde yemek takip etti Ancak tüm buluşmalar Ayşen’in vazgeçmediği kurumsal nazlanma politikası dolayısıyla on beş günde bir gerçekleşmekteydi.

Bu şekilde bir altı ay geçti ve Cem açısından beklenmedik bir olay oldu. Ayşen, Cem’e ayrılmak istediğini, birlikte bir gelecek göremediğini söyledi ve ayrıldılar.

Cem, Ayşen’i unutamadı. Onu tekrar tekrar aradı. Ayşen telefonları açmadı. Ayşen’e kısa mesajlar, e-postalar gönderdi. Ayşen bunlara da cevap vermedi. Araya aracılar soktu. Ayşen aracılardan, ortak arkadaşlardan da etkilenmedi. Ayşen’e çiçekler gönderdi. Ayşen’den hiçbir olumlu geribildirim gelmiyordu. Cem ümitsizliğe düştü. Tam bu sırada Cem, Sıra Dışı Yaşam Becerileri seminerine devam eden bir arkadaşıyla birlikte seminere konuk oldu. Seminerde duyduğu bir sözü aklında çıkaramadı.

“Sıradan yollarla ulaşamadığımız sonuçlar için sıra dışı çözümler gereklidir.”

Cem, Ayşen’i yeniden kazanmak için yaptıklarının çok sıradan olduğunu düşündü.

Şehrin en ünlü çikolatacısına gitti; en kalitelisinden bir kutu çikolata aldı.

Paketletmeden önce, bir masaya arkası dönük şekilde oturdu ve çikolatalarla bir şeyler yaptı. Daha sonra çikolatalar paketlendi ve Ayşen’e gönderildi

Ayşen, işyerinde paketi aldı; üstünde Cem’in kartı vardı. Ayşen kutuyu açtı, ancak kutunun içindeki manzara şaşırtıcıydı. Tüm çikolatalar ısırılmıştı. Ayşen şaşkınlıkla ısırılmış çikolatalara bakarken kutunun sağ alt köşesinde küçük bir not gördü. Şöyle yazmaktaydı:

“Hepsini denedim, senin kadar tatlısını bulamadım.”

Ayşen bu hediyeden çok etkilendi. Sonunda yeniden bir araya gelerek nişanlandılar.

alıntı..