SİZ PEKİ..AĞACIN ALTINDAKİ ÇOCUĞU ARIYOR MUSUNUZ ?
AĞACIN ALTINDAKİ ÇOCUK...
Fakültede,birinci sınıftan ikinci sınıfa geçtiğim yaz,Michigan’da bir kolej tarafından düzenlenen bir lise liderlik kampına davet edildim.Bu konuda oldukça iyiydim ve davete balıklama atladım.
Kampın ilk gününde, o kargaşa içinde geçen ilk saatlerden sonra, ağacın altında bir çocuk dikkatimi çekti. Zayıf ve ufak tefekti. İçinde bulunduğu utangaç ve rahatsız durum, onu çok kırılgan gösteriyordu.
Ondan 20 metre kadar uzaktaki 200 kampçı çocuk, şakalaşarak,oynayarak birbirleriyle tanışmaya çalışıyorlardı.Ama ,ağacın altındaki çocuk sanki şu anda olduğu yerde değil;çok daha başka bir yerde olmayı arzu ediyor gibiydi.
Onun yüzündeki ifade,beni,ona yaklaşmaktan alıyordu ama;kamp yöneticilerinin,
kendini yalnız hisseden kampçılara nasıl davranmamız gerektiği konusundaki uyarıları aklıma geldi.Ona doğru yürüdüm ve:
“Merhaba,benim adım Kevin.Buradaki görevlilerden biriyim.Seninle tanıştığıma memnun oldum.Nasılsın?”dedim
Zayıf ve titrek bir sesle yanıtladı.
Sonra sakin bir şekilde gidip etkinliklere katılıp yeni arkadaşlar edinmeyi isteyip istemediğini sordum.Sessizce yanıtladı:
“Hayır,yapmak istediğim o değil.”
Onun, yeni bir dünyada olduğunu ve bu yaşadıklarının onun için çok yabacı şeyler olduğunu hissediyordum.Ama öte yandan,onu zorlamanın da doğru olmadığını biliyordum.Moral verici kısa konuşmaya değil,bir arkadaşa ihtiyacı vardı.
Uzun süren sessizlik anlarından sonra ,onunla ilk iletişimim bitmişti.
Ertesi gün öğle yemeğinden sonra yeni 200 arkadaşıma ,ciğerlerim parçalanırcasına kamp şarkıları öğretiyordum.Kampçılar da büyük bir istekle eşlik ediyorlardı.
Gözlerim büyük kalabalığı taradı ve gitti ,pencereden dışarıya bakan “ağacın altındaki çocuk”u yakaladı.Neredeyse ,öğretmekte olduğum şarkının sözlerini unuttum.
Sonra ,ilk fırsatta gene yanına gidip:
“Nasılsın?Nasıl gidiyor?”gibi sorular sordum.
Gene: “Evet,iyiyim ama bu grubun arasına girmek istemiyorum..”gibi yanıtlar veriyordu.
Kafeteryadan çıkarken bu işin düşündüğümden de zor olabileceğini biliyordum.
O akşam yaptığımız personel toplantısında,ondan söz ettim.Onun durumunu anlattım ve fırsat bulduklarında ona yardım etmelerini rica ettim.
Bu kampta geçirdiğim günler,daha öncekilerden hızlı geçti ve son gece geldi.
O gece son dansta gençlere eşlik ediyordum.Ve onlar da yeni arkadaşlarıyla yapabilecekleri en güzel şekilde vakitlerini değerlendiriyorlardı.Bu arkadaşlarını belki bir daha asla göremeyeceklerdi.Onları izlerken birden,hayatımda bir daha asla unutamayacağım bir görüntü ile karşılaştım.
Mutfak penceresinden boş boş bakan o çocuk,şimdi gömleğinin üstünü çıkarmış;harika bir dansçıydı.Pisti ele geçirmiş;iki kızla birlikte nefis bir gösteri yapıyordu.Daha önce hiç bakmayı bile istemediği bu insanlarla,duygu dolu ,anlamlı anları paylaşıyordu.Bu kişinin, o ,olduğuna inanamıyordum.
İkinci sınıfta Ekim ayında bir gece çalan bir telefon beni kitabımdan ayırdı.Çok yumuşak,yabancı bir ses kibar bir şekilde sordu.
“Kevin orada mı?”
“Evet,Kevin ile konuşuyorsunuz.Siz kimsiniz?”
“Ben Tom Johnson’un annesiyim.Onu kamptan anımsıyor musunuz?”
Ağacın altındaki çocuk!Nasıl anımsamazdım onu?
“Evet”dedim.”Çok iyi bir genç adam.Nasıl?”
Çok uzun bir sessizlik ve sonra Mrs.Johnson’un sesi:
“Bu hafta Tommy okuldan gelirken ona bir araba çarptı ve öldü.”
Şaşırdım ve tesellilerimi ilettim.
“Size sadece haber vermek istedim. Çünkü, Tommy sizden o kadar çok söz etti ki..Bu yıl okula çok kendine güven dolu olarak başlamıştı.Bir çok yeni arkadaşı oldu.Tom’da bu değişiklikleri yarattığınız için size teşekkür etmek istedim.Son birkaç ay,yaşamının en mutlu anlarıydı.”
İşte o anda; hergün kendimizden küçük bir şeyler vermenin ne kadar önemli olduğunu anladım. Her hareketin bir başka insan için ne denli önemli olduğunu bilemeyebiliriz. Bu öyküyü anlatabildiğim kadar sık anlatırım ve her anlattığımda başka insanların “ağacın altındaki çocuk”larını aramalarını isterim.
David Coleman ve Kevin Randall’dan çeviren ; Doğugül KAN
alıntıdır.
