--1.Gün--
1989-
Merhaba Hayat
Sisli bir karanlığın ilk nefes alışlarında acırken içim,nedenleri sorgulamaya fırsat bulamadığım bir telaşenin içersinde ölüme inat yaşam savaşının ilk saniyelerindeyim.Belirsizliklerle dolu ,sırtımda acısını hissettiğim tokadın sadece beni ağlatması için vurulduğunu bilmek ne kadar üzücü.Çığlıklarımda huzurun bana sunulmasını beklerken çevremdekilerin bu denli neşe ve mutluluk içersinde gülüşmeleri.....Kanıyorum...Ağlıyor gözlerim,gözyaşlarım...
Boğazımda bir düğüm acımsı,
Soğuk,
Tut avuçlarımdan bırakma korkuyorum,
Üşüyor tenim sarıl,
Aç ve sefilliğinde bu beyaz odanın,
Bana teninin sıcaklığı ,şefkatin lazım
Kefenim misali bu örtü değil...
Bağırıyorum,
Haykırıyorum,
Yırtılıyor tenim,
Anlasana......
Midemdeki bu çalkantı niye?Neden yüzüme her dokunulduğunda bir arayışın içersindeyim.Daha tepki vermeye mecalim yokken dudaklarımdaki bu kıpırtılar!Karanlığa hapsoldum;Kenetlendi bedenim.Rahat bırakın beni....Dinlenmek istiyorum....
Yorgunum
Merhaba Oğlum
Uykusuzluğa isyanlarımda sana zaman zaman kızsamda,annenin gecenin 3ünde geleceğinin müjdesiyle biraz korku,biraz sevinçle fırladım ayağa.Düşlerimde yaşattığım bedenini şimdi avuçlarımda hissedecek olmak ne kadar garip ve de eşsiz bir duygu.Saniyelerin yol çizgilerinde uzadığını farkettiğimde neler oluyor bana deme lüksüne sahip bile olamadan,annenin doğumhaneye alındığını görmek ne denli heyecan verici.Demir parmaklıklar ardında özgürlüğe hasret acabalarıma boğulmuş gibi bekleyişlerim.Ne yana baksam düşlerin,ne yana baksam zincirlerin kilitliyor bedenimi.Hemşirenin ışık süzmesinden elinde seninle çıkışını gördüğüm o anı hiç unutmayacağım...Beyaz bu denlimi göz alıcı;sen ise bu denlimi sıcağı yansıtırdın karamsarlığındaki karanlığıma.
Ufacık ayaklarını umarsızca savururken zorla ayağından kan almak için iğne batırdıklarında içimden hemşirelere azcık alın dediğimde aslında bunu isteyerek söylemediğimi farkettim.Canımdan bir parça kanadı ilk topuk kanınla.Sen ağladın
benim içim kanadı...
--2.Gün---
Bugün hava çok sıcak.Dünün yorgunluğu olsa gerek kollarımı oynatacak mecalim kalmadı.Sürükleniyorum bir ordan bir oraya.Garip bir telaş .Zaman zaman ağlayışlar duyuyorum.Gülmelerden eser yok.Hissedebiliyorum.Tenim metalin soğukluğuna aşina oldu.Karnım aç hep ama hep.Ağlıyorum.Ağlarken bile içim acıyor kendime ağlıyorum.Bu minik bedenin feryadına sözcü oluyor çığlıklarım.Ben ağlıyorum...Herkes ağlıyor...Zaman zaman sıcak bir el dokunuyor yanağıma.Öyle masum,öyle şefkat dolu ki duruluyor odada yankılanan sesim.Buruşuyor,susuyor,kuruyor dudaklarım.Sessizliğe gömülüyorum...Hıçkırıklarla bölünüyor yarım yamalak düşlerim.Yine soğuk demir yine patlayan ışık süzmeleri.Görmek istememe inat kapatılıyor gözlerim...
Canım Oğlum.
ilk kez kucağıma alıp şefkatimi serdim yollarına.Ağlamalarında yıkılıyor dünyam.Bu koskoca yüreği bu minicik bedene şıkıştırıp milyonlarca sözcük söylemek varken sadece acılarını seslerle söylemeye çalışmanı anlıyorum.Annelik içgüdüsü,
Sana söylemek anlatmak istediğim o kadar şey varken kendi derdimi acılarımı bir kenara fırlatıp ufacık bedeninin yorgunluğunun nedenini ve çaresini arıyorum.kendime hakim olmamın bana birşey kazandırmadığını biliyor,salıyorum adın yazan,sen kokan gözyaşlarımı yastığıma.Bu kadar acıya lanetler yağdırıyorum.Bilinmeyenlerimde sorumlu ben miyim,
bedenim mi,eşim mi hayat mı?Bu bir rüya.Birazdan uyanacağım ve dün akşam ki gibi tekmeleyeceksin karnımı.Uyanmalıyım
ne olursa olsun uyanmalıyım.Uyan uyan uyan.....
3.Gün
Nerdeyim.Niçin elimi tutan beni saran yok.Bu matem neden üşütüyor beni.Elbiselerim nerede.Kolumdaki bu sızı ne.Aldığım nefes yetmiyor.daralıyor boğazım.Tırpanla yontuluyormuşcasına ağrıyor içim.Çığlıklarımı duyan yok mu.Yardım edin.Anne nerdesin,ne olur tut elimi burda olduğunu bilmek bile rahatlatacak beni.anne;anne;anneeeeeeeeee
Canım
Uzaktan sana bakmak nasıl kahrediyor beni.Orda yanıbaşında olmak için şu an ölümü bile seçebileceğimi bilmelisin.Ama sağlığın için sabredeceğim.Dağladım ana yüreğimi.Nem tuttu başımı dayadığım cam.Özlüyorum seni hemde çok....
-Doktor bey merhaba
-Merhaba
-Bebeğimin nesi var
-Şöyle oturun lütfen
-Oturacak halim kalmadı yapılması gereken neyse hemen söyleyin bu acıya dayanamıyorum artık
-Bakın ******** bey öncelikle sakin olun
-Oğlunuzun kalp atardamarları ve toplardamarları ters
-Ne n..n..Nasıl yani
Bir örnek vereyim
-Aslında bebeğiniz nefes alırken bile bedeni nefes vermeye çalışıyor.Bu nedenle canı yanıyor.
....sessizlik.......
-Ne yapmam lazım
-Şu an tahlilleri burada devam edecek buradan izmire göndereceğiz...
Hiç durmaksızın ağlıyorum....
Eşime sarılıyorum.Anlatıyorum.Yorgun bedeni yığılıyor kollarıma.Sarılıyorum sımsıkı.Yapabileceğim birşey yok Yoğun bakım ünitesi camının önünde kollarımda yarı baygın eşim,kollarında serumlar kalp cihazına bağlı dokunamadığım bebeğim...Titriyor dizlerim.Biçareyim hayatta...
10.gün
Zamanının bize oynadığı bir oyun bu.Şaka herşey bir rüya.Günlük beş dakika bana ayrılan zaman bebeğime dokunmak için.Dayanamıyorum.
Son demlerimde kucaklıyorum onu.Biriken sevgimi vermek istiyorum..Hemşire omzuma dokunup geçecek diye telkin
etmeye çalışıyor.Yatağına bırakıp çıkmak üzereyken bir çığlıkla ürküyorum.Bir terslik var.Kaskatı kesiliyor minik bedeni.Cihazlar çıldırırmışcasına ötüyor.
Hemşireler doluşuyor odaya.Kriz geçiriyor diye bağırıyor hemşire.Çabuk doktoru çağırın.Hemen.Koş çabuk.
Kimin bu boş bakışlar.Kimim ben.
Zorla dışarı çıkarılıyorum.kalabalıktan bebeğimi göremiyor.Ambulansın iç burkan sireninde yaşadığımın farkına varıyorum.Doktor kolumdan çekiştirip gidiyoruz diyor.Nereye diye soracak kelimeleri hatırlamakta zorluk çektiğimden
sadece hıçkırıklarımın ardına saklanıp takip ediyorum.İzmir'e gidiyoruz.Çabuk toplanın.Apar topar rezilliğimde eşyaları toplayıp eşimle çıkıyoruz.Yolda bebeğimizle uzun zamandır bu kadar birlikte
olamadığızı farkediyorum.Eşim başını omzuma dayamış sessiz sedasız ufaklığı izliyor.ikinci kriz geliyor hazırlanın diye bağırıyor hemşire.Eşimin tırnaklarını tenime batırmışken kendini zor zabdeşini hatırlıyorum.Kalp masajı nefes ver nefes al.Tansiyon.Başımı tutamıyorum.Tıkanıyorum.Bebeğim dayan ne olur dayan...
-Merhaba
-Merhaba Doktor bey bebeğim nasıl.
-Size ümit vermemi ister misiniz?
-Lütfen gerçek neyse onu söyleyin
-Bebeğiniz 6 aylık olmadan ameliyata alamayız.son bir kriz bekliyorum.
onuda atlatırsa sakın korkmayın o zaman yaşayacak.
12.Gün
Sabahın ilk ışığıyla dışarı sigara içmek için çıkıyorum.Bir çığlıkla hislerim hayır diyor hayır bugün değil.Eşimi uzaktan kapıya doğru koşarken gördüğüm an anlıyorum.Ardından doktor çıkıyor.ellerim bedenimden ayrı sarılıyor doktorun yakasın.
-Elimizden geleni yaptık inanın.
Dizlerim çözülüyor.Fenalaşan eşimin dizleri önüne yığılıyor bedenim.Sarılıyorum
Keşke aramızda sen de olsaydın da bu görüntüler bir bahar sabahı kırda geçirilen mutluluk tablosu olsaydı.Hoşçakal bebeğim.....
DarkMagic--Denemeler-12 Günlük Hayat
