Cesaretin, sabrın ve aşkın şöleni (7. Türkçe Olimpiyatları Finali)
Kongo Demokratik Cumhuriyeti'nden dört-beş yaşında iki kız çocuğunun okuduğu İstiklâl Marşı... Ney üfleyen, bağlama çalan dünya çocukları... Nijeryalı Heredot Cevdet... 'Sivas'ın Yollarında' türküsünü okumak yetmezmiş gibi, 'Haydi Türkiye, elleri görmek istiyorum' diye tempo isteyen bir Afrikalı...
Neredeyse dünyanın her ülkesinde Türk okullarına emek verenlerin azimlerinin, sabırlarının ve başarılarının şöleni... Şölen görkemli; görkemli olduğu kadar da duygusal. Bütün bunlar ve daha fazlasına tanık olup da gözyaşlarını tutabilen bir tek kişinin kaldığını sanmıyorum. 7. Uluslararası Türkçe Olimpiyatları'nın finalinin yapıldığı ASKİ Spor Salonu, insan kadar heyecan da dolu... Ve gurur... Daha neredeyse 15 yıl önce başlayan bir girişimin bugün geldiği noktaya ilişkin haklı bir gurur bu.
Düşünün, 115 ülkeden katılan yüzlerce öğrencinin kendi aralarında konuştukları bir ortak dil var: Türkçe. Bu yeni bir durum; tartışmasız büyük başarı. Mesele, 115 ülkenin çocuklarını toplayıp birkaç Türkçe şiir, şarkı söyletmek değil; bunu mümkün kılan fikir, emek, sabır ve de organizasyon. Bu, modern dönemde Türkiye'den doğan en büyük 'küresel dalga'. Küreselleşmeden korkmadan bir dünya aktörü haline gelinebileceğini ispat etti Türk okulları. Çünkü dünyayı doğru okudular. Bu topraklardan çıkan bir sivil toplum hareketinin küresel bir yapıya dönüşebileceğini, küresel düzeyde var olabileceğini ispatladılar.
'Türk okulları' artık dünya çapında bir olay, bir model; bir dünya hareketi. Türkiye'yi dünyaya bağlayan birer köprü her okul. Aslında Türkiye, bu okullarla büyüyor. Bir de mevcut okullara 'Türk üniversiteler' halkası eklendiğini düşünün? Bütün bunlarla Türk okulları zinciri Türkiye'nin küresel düzeyde 'yumuşak gücü'nün de çok önemli birer unsurları. Öncü eğitimciler değil sadece, öncü diplomatlar da. Devletlerinden ne kadar destek görüyorlar, tartışılır; ama toplum arkalarında.
Kendi ülkelerinde birilerince horlanmaya, dışlanmaya, ötekileştirilmeye çalışılan bu 'Türkiye ve eğitim gönüllüleri' tüm dünya insanlarını kucaklıyor, onların ırkına, milliyetine, dinine bakmadan. Bilmem, belki bazıları ders çıkarır onların hikâyelerinden?..
Aslında her okul, her öğretmen ve her öğrenci bir hikâye... Onları izlerken bu gösteriler kadar bunların hikâyelerini 'birleştiren hikâye'yi de öğrenmemiz gerektiğini düşündüm.
Dünya çocukları Türkçe konuşurken sanmayın ki bu çocukları yetiştiren öğretmenler Türkçeden başka dil bilmez. Türkçe öğretme sevdasıyla neredeyse dünyanın tüm dillerini konuşan bir öğretmenler kadrosu var karşımızda. Öğretirken öğrenen, bizi dünyaya açarken dünyayı da bize taşıyan insanlar bunlar.
Türkçe Olimpiyatları'nda şiir okuyan, şarkı söyleyen, gösteri yapan öğrencileri kutlamak şart. Ama onların öğretmenleri, ya onlar?.. Şili'de, Tibet'te, Tacikistan'da, Mozambik'te onları yetiştiren öğretmenler. Onlar cesaretin, sabrın ve aşkın insanları...
Öğrencileri izlerken işte bu kahramanları düşündüm. 'Gönül erleri' diyorlar ki, haklılar; hakikaten 'er' kişiler olmalı bunlar. Keşke biraz daha görseydik onları, biraz daha tanısaydık. Ama aslında tanık olduğumuz bir 'isimsiz kahramanlar' geçidiydi. Öğretmeni, yöneticisi, bağışçılarıyla teşekkür etmemiz için bile ortada görünmediler.
ZAMAN
https://www.onceokuloncesi.com/image...b8f9b03ca9.jpg
https://www.onceokuloncesi.com/image...b8fb4b0b6a.jpg
https://www.onceokuloncesi.com/image...b8fcc936d7.jpg
https://www.onceokuloncesi.com/image...b8fdf737e1.jpg
