Sabah denize attım ağımı,
Karanlık derinliklerden
Umulmayacak denli esrarlı ve güzel nesneler çıkarttım;
Kimi gözyaşı parlaklığında,
Kimi kızarmanın utangaç vuruşu
Genç bir kadının yanaklarında..



Gün sona erdiğinde
Ben, ganimetlerimle döndüm evime..
Sevdiğimi
Bahçede tembel tembel otururken buldum
Koparırken tek tek
Bir çiçeğin yapraklarını..



Ağıma takılanları
Ayaklarının dibine serdim
Çekinerek.. Kararsızca..



Şöyle bir göz attı onlara kayıtsızca ve:



" Ne garip şeyler,bunlar" dedi
" Ne işe yaradıklarını bile bilmiyorum"



Başımı eğdim,
Düşündüm..



"Kimseyle çarpışmadım kazanmak için bunları,
Satın da almadım, o halde" dedim
O halde, bütün bunlar.. Layık değil ona"
Ve bütün bir gece,
Penceremin önünde oturup
Hepsini
Birer
Birer
Atıverdim sokağa.
Sabah olduğunda,
Yolcular gelip topladı attıklarımı ve
Götürdüler uzak diyarlara...

Rabindranath Tagore ( 1861 - 1941 )

İtalyancadan Çeviren : Hale Oyal

ne güzel bir şiirmiş...
teşekkürler sundance...

ağına öyle şeyler takılacakki,önüne sereceğine değecek...
eğer değerini bilmiyorsa, hiç uğraşma denizlere açılıp,çabalamaya.